Funkcjonalność rozwiązań w trzech ustawach „warszawskich”: ustrój, podział zadań i kompetencji oraz organizacja władzy samorządowej

Abstract

Trzy ustawy regulujące ustrój miasta stołecznego Warszawy, tzw. warszawskie, weszły kolejno w życie w latach 1990-2002: ustawa z dnia 18 maja 1990 r. o ustroju samorządu m.st. Warszawy, ustawa z dnia 25 marca 1994 r. o ustroju m.st. Warszawy i ustawa z dnia 15 marca 2002 r. Dwie pierwsze cechował zdecentralizowany model ustroju miasta, oparty na obligatoryjnym związku dzielnic-gmin, a potem gmin, które tworzyły Warszawę. Inaczej niż w innych miastach polskich, części składowe były jednostkami samorządu terytorialnego w rozumieniu ustawy o samorządzie terytorialnym. Natomiast trzecia ustawa odznaczała się diametralnie inną konstrukcją ustroju miasta, obowiązującą w innych dużych miastach w Polsce. Oznaczało to, że Warszawa stała się gminą będącą miastem na prawach powiatu, a jednostkami wewnętrznego podziału miasta są dzielnice m.st. Warszawy, które pełnią rolę jednostek pomocniczych gminy i nie są jednostkami samorządu terytorialnego.