Obrona Cywilna w Polsce – proces transformacji po 1989r., stan obecny i propozycje modernizacji

Abstrakt

Obrona cywilna w Polsce jest jednym z podmiotów odpowiedzialnych za bezpieczeństwo ludności cywilnej w sytuacji wystąpienia zarówno zagrożenia zewnętrznego militarnego bezpieczeństwa państwa jak i niebezpieczeństw wewnętrznych, wywołanych przez klęski żywiołowe i katastrofy przemysłowe. Jej formuła jest jednak przestarzała, zaś dokonywane na przestrzeni dziesięcioleci, zwłaszcza zaś po transformacji ustrojowej, próby reform nie przyniosły zadowalających rezultatów. Celem artykułu jest, poprzez wykorzystanie metody krytycznej analizy literatury przedmiotu oraz aktów normatywnych i raportów pokontrolnych, syntetyczne ukazanie procesu tych zmian, wskazanie jak wpłynęły one na obecną kondycję Obrony Cywilnej oraz zaproponowanie rozwiązania, które opierając się na sprawdzonych wzorcach zagranicznych, po odpowiednim zaadoptowaniu ich do warunków krajowych, pozwoli na przywrócenie funkcjonalności OC oraz jednoznacznie zakończy długoletnie spory kompetencyjne związanych z możliwością jej wykorzystania w sytuacji zagrożenia.