Prawno-siedliskowe aspekty zarządzania parkami miejskimi

Law-environmental aspects of management with urban parks

Abstract

Jako parki uważa się tereny zieleni o powierzchni co najmniej 2 ha. Ustawa o ochronie przyrody (2004) art. 5 pkt. 21 definiuje parki jako „tereny wraz z infrastrukturą techniczną i budynkami funkcjonalnie z nimi związanymi, pokryte roślinnością, znajdujące się w granicach wsi o zwartej zabudowie lub miast, pełniące funkcje estetyczne, rekreacyjne, zdrowotne lub osłonowe”. Parki miejskie ze względu na swoją lokalizację, odgrywają ważną rolę rekreacyjno-wypoczynkową dla mieszkańców miast. Proces zarządzania parkiem miejskim wymaga zrozumienia i połączenia interesów zarówno społeczeństwa, jak i przyrody. Zarządzanie tego typu obiektem powinno opierać się na polityce zrównoważonego rozwoju. Park, jako teren zdominowany przez rośliny, pozytywnie wpływa na klimat miejski oraz cykl hydrologiczny w miastach. Rośliny zasiedlające parki miejskie poddane są jednak różnego typu stresom, takim jak deficyt wody czy zasolenie. Osoby zarządzające parkami powinny dążyć do osiągnięcia różnorodności przestrzennej. Wymagania stawiane parkom miejskim zróżnicowane są przede wszystkim pod względem grup wiekowych użytkowników, co wiąże się z mobilnością oraz aktywnością fizyczną.